Caroline komt met haar afgebeulde rode Volvo voorrijden. We helpen haar de instrumenten de studio in te dragen. Lennard en ik graven ons een weg door schoenen, hemdjes, krantenknipsels en een holgehapte boterham met pindakaas en diepen zowaar van de achterbank en van onder de voorstoelen wat snaar-, slag- en blaasinstrumenten op. Carolines dochters Luna en Luce worden elke werkdag naar een prettige school in de Jordaan gebracht. Caroline woont in een oude molen, even buiten een Noord-Hollands dorp, en de dagelijkse ritten hebben de auto tot een verlengstuk van de woonkamer en keuken gemaakt.
Lennard heeft een supra-professionele studio ingericht, op het industrieterrein van Heerhugowaard. De kamer met de mengtafel heeft een zitbank waar Caroline op plaatsneemt als ik in het belendende zaaltje, waar dubbele, gecapitonneerde deuren elk storend geluid weren, de koptelefoon opzet en zo maar wat zinnetjes in de microfoon spreek.
In de mengkamer hoor ik de test terug. Hmmm. Ietwat aanzetten, iets meer emotie. Maar dat komt wel goed, meent Lennard. Als de onwennigheid er maar eerst af is.
Per dag doen we drie tot vier verhalen. Eerst lezen, afluisteren, dan opnieuw lezen. En nu afluisteren met suggesties voor de muziek. Caroline verdwijnt naar de opnamezaal, kiest een altfluit, pakt de koptelefoon, zet zich in positie, flanst een introotje en fluit er twee, drie variaties op.
Tijdens elk verhaal vallen haar ideetjes in die zij met een piccolo, een triangel, met huwelijksbelletjes of met een eigenhandig, van pvc-pijp geconstrueerde basfluit tegen de lettergrepen aan plooit.
Lachend, soms bulderend van pret horen we het resultaat terug. Nu dus met spreekstem en instrumenten en wonderschone kleine technische effectjes van geluidstovenaar Lennard.
Karel Cavia piept, krijst, jodelt, zijn neef Daan bijt zijn tanden stuk op een sinterklaas- en een kerstlied, een tantetje roept ‘Oeh’ als het woord sex valt en een koortje van meisjes op het schoolplein zingt met een steeds toenemend aantal stemmen een aftelversje.
Voor je eraan begint denk je: die vijftien verhalen van een minuut of zeven doen we even. Spreken we makkelijk in twee dagdelen in, deuntje eronder, techniekje eraan vast en dan kunnen we ook nog op tijd thuis zijn om de rijst vast op te zetten.
Nou, het werden vier studiodagen. Vier onvergetelijke dagen, vol subtiele ideetjes en improvisatie. Vervuld van ernstige aandacht maar ook verwezenlijkt door pret en slappe lach.
Toen we voor de laatste keer de piep-, fluit- en slaginstrumenten naar de rode Volvo droegen, schoot het door me heen: Caroline en Lennard, ik had deze ervaring voor geen goud willen missen.
